برخی خواسته‌اند چنین چیزی بگویند ولی معمولاً مفسرین این تفسیر را قبول ندارند. در تفسیر المیزان آمده است: مفسرين در تفسير اين آيه معانى ديگرى آورده‏اند، كه از جمله گفته‏اند: آن پسرى كه از سوار شدن بر كشتى تخلف كرد پسر واقعى نوح نبوده، بلكه در بستر زناشويى او متولد شده بود، و نوح خيال مى‏كرد او واقعا پسر خودش است، و خبر نداشته كه همسرش به ناموس وى خيانت كرده- و از مردى بيگانه باردار شده- خداى تعالى در جمله” إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ” آن جناب را متوجه به حقيقت امر نموده است. و اين تفسير به” حسن” و” مجاهد” نسبت داده شده.
در ادامه مفسر تفسير الميزان مى گويد: اين حرف درست نيست، زيرا اولا نسبت ننگ به ساحت مقدس انبياء دادن امرى است كه ذوق آشناى با كلام خداى تعالى آن را نمى‏پسندد، بلكه اينگونه امور را از ساحت مقدس انبياء دفع مى‏كند، و آن حضرات را منزه از امثال اين اباطيل مى‏داند. و ثانيا اين مطلبى است كه لفظ آيه بطور صريح بر آن دلالت ندارد و حتى ظهورى هم در آن ندارد، زيرا ما در اين قسمت از داستان نوح (ع) جز اين جمله كه مى‏فرمايد:” إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ” چيز ديگرى نداريم، و اين عبارت هيچ ظهورى در آن جسارتى كه مفسرين نامبرده كرده‏اند ندارد، و اگر در آيه” امْرَأَتَ نُوحٍ وَ امْرَأَتَ لُوطٍ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَخانَتاهُما” «تحريم-10» نسبت خيانت به همسر نوح و همسر لوط داده، بيش از اين ظهور ندارد كه آن دو زن با دشمنان شوهر خود دوستى مى‏كرده‏اند، و اسرار شوهر خود را مخفيانه در اختيار دشمنان مى‏گذاشته و آنان را بر عليه همسران خود مى‏شورانيدند.(تفسیر المیزان)
علاوه بر اینها وقتی خدا برای اثبات زنا شرائط سختی را قرار داده است هیچ گاه خودش نمی‌آید بدون وجود آن شرائط به کسی نسبت زنا دهد.