در کتاب عروه در قسمت مقدمۀ بحث «فصل فی الجماعة» روایتی را از تهذیب آورده که می‌گوید: پیامبر اسلام فرمود: غیبت جایز نیست مگر برای کسی که در خانه خودش نماز می‌خواند و از جماعت ما اعراض می‌کند و کسی که در نماز جماعت مسلمین شرکت نمی‌کند، غیبتش واجب است و عدالتش از بین می‌رود و لازم است که از او دوری‌کنید و با او ارتباط نداشته باشید و چنین شخصی را باید به امام مسلمین خبر داد تا او را انذار کند و بترساند؛ اگر بعد از انذار و تحذیر در جماعت مسلمین شرکت کرد که خوب است وگرنه باید خانه‌اش را بر سرش آتش زد.
وسائل الشيعة، الشيخ الحر العاملي، ج27، ص392، أبواب کتاب الشهادات، باب41، ح2، ط آل البيت.
سوال این است که این روایت را چگونه توجیه می کنید؟ از این موارد خشن زیاد داریم. اگر شما حاشیه ای بر عروه بزنید در مورد این حدیث چه می‌نویسید؟ اتفاقا آقایي در تفسیر آیات الاحکام ذیل آیه «حافظوا علی الصلوات …» می‌گفت این روایت سندش صحیح است. پس طبق ابزارهای درون دینی این روایت را کاری نمی‌شود کرد. حال نظر شما چیست؟
آن آقا احتمالاتی راجع به معنای این حدیث داد از جمله اینکه گفت آتش زدن خانه در این روایت مانند خراب کردن مسجد ضرار است و منظور از حدیث، آتش زدن خانه‌های منافقان بوده. البته به نظر من این توجیهات نیز صحیح نیست.
سپس ایشان گفت: فقهای ما از کنار این روایت گذشته‌اند. بعد گفت شما حواشی عروه را ببینید هیچ کس حاشیه نزده الا آیت الله منتظری و در حاشیۀ ایشان آمده است: لعلها تحمل علی القوم المعارضین لامام المسلمین.
به طور کلی فهمتان از روایت و حاشیۀ آیت الله منتظری بر آن چیست؟