جواب این سوال را برخی از شارحین احادیث، ذیل حدیثی که آخر آن عبارت (اما بصبر و اما بحلم ) است آورده‌اند. شما می توانید این عبارت را در نرم افزار جامع الاحادیث جستجو کنید و با اقوال مختلف در این زمینه آشنا شوید. چیزی که برداشت من است این است که صبر با مشقت و سختی همراه است ولی حلم این چنین نیست. در واقع شخص صابر، صبر بر او ناگوار است و تلخ می‌گذرد. موید این مطلب این است که صبّر اسم میوۀ گیاهی است که طعم تلخی دارد. و اما شخص حلیم، حلمش به خاطر بردباری بر او آسان می‌گذرد. موید این معنا این است معمولاً صفت حلیم برای خدا به کار می‌رود نه صفت صبور چرا که امور بر خدا سخت نمی‌گذرد.
نظر دیگر این است که صبر در موردی است که انسان طبعا حلیم و بردبار نیست و خود را وادار به آن نموده و صبر می‌کند ولی حلم در موردی است که این صفت خوی و طبع او باشد. یا برخی گفته‌اند صبر در موردی است که قدرت بر انتقام ندارد و صبر نموده و بی تابی نمی‌کند و حلم در موردی است که قدرت دارد ولی با کرم و بزرگواری گذشت می‌کند. برخی هم گفته‌اند صبر یعنی سکوت که اصلاً نه چیزی بگوید و نه عکس العملی انجام دهد ولی حلم بالاتر است یعنی حرفی بگوید و کاری کند که باعث بر طرف شدن نزاع شود. حلم را به فارسی بردبار معنی می‌کنند که دو کلمه است : بار را بُرد.