حقیقت ادیان این است که انسان را از مادی‌گری صِرف و فكر تجاوز به حقوق ديگران به سوي معنویت و عدالت سوق دهند. انسان طبیعتا از لحاظ مادی و جسمی رشد می‌کند ولی انبیاء باید بیایند تا عقل و فطرت را رشد دهند.
آنچه از انبیاء توقع می‌رود پرورش روح است. اگر امروزه در جهان حرف از حقوق بشر و عدالت است این کار انبیاء است و الّا خود انسان به طبع اولي خود دنبال شهوت و غضب است. این انبیاء هستند که موجب می‌شوند شهوت و غضب کنترل شود و تحت سيطره عقل در آيد.
دین، پریشانی‌ها و استرس و اضطراب را برطرف می‌کند. دين انسان را به گرفتن حقش تشويق مي‌كند و به او مي‌گويد براي إحقاق حقت قيام كن و با ديگران متحد شو تا بتواني به حقت برسي و اگر در جايي مورد ظلم واقع شدی و به هر دليلي نتوانستي حقت را بگيري و تلاشهايت به جايي نرسيد نا اميد و افسرده نشو و بگو اكنون كه نتوانستم حقم را بگيرم چون خداي عادلي وجود دارد در دنیای دیگری حقم داده میشود. بله کسی بهشت می‌رود که دنیایش نیز بهشت باشد. کسی که در دنیا همیشه استرس و اضطراب داشته باشد در آخرت نیز همین‌گونه است.
قرآن در آیۀ 72 سوره اسراء می‌فرماید :
وَمَنْ كَانَ فِي هَذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فِي الْآخِرَةِ أَعْمَى وَأَضَلُّ سَبِيلًا
ترجمه : هرکس در این جهان نابینا(ی کفر و جهل و ضلالت) است در عالم آخرت نیز از مشاهدۀ بهشتیان و شهود و جمال حق نابینا و گمراه‌تر خواهد بود
پیامبر و ائمه علیهم السلام حتی در جنگ نگران نبودند و بلکه آرامش داشتند.
دین توکل و اطمینان قلب می‌آورد و انسان را به خدا وصل می‌کند تا به آرامش برسند. اگر امروزه مردم ایران آرامش ندارند چون دین ندارند و فقط ظاهری دینی درست شده و الا پر است از ریا و دورویی و دزدی. دین حکومتی امروزی ما موجب شده که آرامش نباشد. پیامبر(ص) حتی در غار با اینکه مشرکان به دنبالش بودند آرامش دارد.