این آیه در مقام بيان نفع و ضرر ذاتي و اساسي است كه مربوط به آخرت است؛ بله در دنيا كسي كه هدايت شده نفعش به ديگران هم مي‌رسد و نفعهاي ديگران تَبَعي است، همچنين كسي که بدي مي‌كند ضرربه ديگران هم مي‌رسد و ضررهاي ديگران تَبَعي است. به عبارت ديگر کسی را به خاطر اینکه مثلا پدرش خوب است ممكن است در دنيا اكرام كنند ولي پاداش آخرتي نمی‌دهند و خوبی پدر از لحاظ پاداش و اجر فقط به نفع خود اوست نه به نفع فرزندانش. از آن طرف اگر کسی گمراه شد در دنيا ممكن است براي ديگران زياني داشته باشد ولي جزاء گمراهی‌اش مربوط به خودش است و این گونه نیست که کس ديگری را به جای او عذاب کنند. به نظر می‌رسد آیه با توجه به جملات قبلی و بعدی‌اش در مقام بیان این مطلب باشد نه آنچه که در سوال آمده بود. قبل و بعد رابنگريد.
اِقْرَأْ كِتٰابَكَ كَفىٰ بِنَفْسِكَ اَلْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيباً ﴿الإسراء، 14﴾
مَنِ اِهْتَدىٰ فَإِنَّمٰا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّمٰا يَضِلُّ عَلَيْهٰا وَ لاٰ تَزِرُ وٰازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرىٰ وَ مٰا كُنّٰا مُعَذِّبِينَ حَتّٰى نَبْعَثَ رَسُولاً ﴿الإسراء، 15﴾
(و در قيامت به او میگوییم:) کتابت را بخوان، کافی است که امروز، خود حسابگر خویش باشی! هر کس هدایت شده، برای خود هدایت یافته؛ و آن کس که گمراه گشته، به زیان خود گمراه شده است؛ و هیچ کس بار گناه دیگری را به دوش نمیکشد؛ و ما هرگز (قومی را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آنکه پیامبری مبعوث کرده باشیم (تا وظایفشان را بیان کند.)