در اين زمينه به نظر چند مفسر اشاره مى‌كنم:
الف) در تفسير آقاى طالقانى چنين آمده است:
تَسْبيح: 1- از سباحة- شناورى- است، شناور دريا چشم به ساحل و اميد به نيروى خود دارد، با اين توجه و اميد خود را در برابر امواج و قدرت دريا نمى‏بازد و دست و پايش محكم به كار مى‏افتد، همين كه از خود نااميد شد و در برابر قدرت دريا خود را باخت، دست و پايش سست و تسليم امواج مى‏گردد، پس تسبيح، از اميد و انديشه تا حركت و عمل است. در اصطلاح پاك دانستن خداوند است از بدى و بدخواهى (ج 1 ص 116/ 16)
2- حركت و جوش و خروشى است كه از درون ذرات و موجودات رخ مى‏نمايد و هر يك با نظم و پيوستگى و آهنگ خاصى و در مسير كمال و قدرت ربوبى پيش مى‏روند. با اينگونه تسبيح طبيعى و فطرى، مسبَّح از يك سو خود را از نقص و آلودگى پاك و استعداد و قدرت ذاتى خود را ظاهر و كامل مى‏نمايد، از سوى ديگر منشأ خير و تربيت ديگران مى‏گردد (ج 4 ص 4/ 10).
3- روى گرداندن از متغيرات و حدود محدود و محسوسات، و روى آوردن به نام رب و صفات محقّق اوست (ج 4 ص 12/ 16).
(پرتوى از قرآن، ج‏6، ص: 174)
ب) در تفسير نمونه نيز چنين آمده است:
” تسبيح” در اصل از ماده” سبح” (بر وزن مسح) به معنى حركت سريع در آب و هوا است، تسبيح نيز حركت سريع در مسير عبادت پروردگار است (راغب در مفردات). (تفسير نمونه، ج‏23، ص: 296)
البته اشكالى كه به تفسير فوق وارد است اين است كه به نظر مى‌رسد تسبيح، صفت خدا باشد نه صفت عبادت كننده.
ج) و اما در كتاب التحقيق في كلمات القرآن الكريم راجع به معناى تسبيح چنين آمده است:
أنّ الأصل الواحد في هذه المادّة: هو الحركة في مسير الحقّ من دون انحراف و نقطة ضعف، أو كون على الحقّ منزّها عن نقطة ضعف. فيلاحظ فيها جهتان: جهة الحركة في مسير الحقّ و جهة التباعد عن الضعف. فالسبح في اللّه عزّ و جلّ إنّما يتحقّق و يصدق بمعناه الحقيقيّ و مفهومه التامّ الكامل، فهو في مجرى الحقّ في ذاته و صفاته و أفعاله و جميع أموره منزّها عن أيّ ضعف و نقص و حدّ و فقر. (التحقيق في كلمات القرآن الكريم، ج‏5، ص: 21)
ترجمه: س ب ح كه ريشۀ لغت تسبيح است به معناى حركت در مسير حق بدون هيچ ضعفى است و تسبيح خدا به اين معنا است كه خدا در ذات و صفات و افعالش حق است و هيچ ضعفى ندارد.