اولاً: دين نخواسته است كه امور عبادي مردم به دست غير خودشان باشد لذا وقت نمازها را با طلوع و غروب خورشيد، تشخيص مي دهند و شروع و پايان ماه را با ديدن هلال، همان گونه كه در بیماری و توان روزه گرفتن و احتمال ضرر، معيار خود فرد است در ديدن ماه نيز معيار خود فرد است، نه منجمين و دانشمندان.
ثانياً چون امكان رؤيت هميشه بعد از 12 ساعت از زمان تولد آن است آن گاه اگر معيار تولد باشد لازمه اش اين است كه تا زمان ما، ائمّة اطهار و ديگر مردمان گذشته، روزهاي عيد فطرهاي متعدّدي را روزه گرفته باشند يا روزهاي اول ماه رمضان هاي متعددي را روزه نگرفته باشند، كه بسيار بعيد و دور از ذهن است .
ثالثاً: در برخی روایات داريم كه امام عليه السلام بر خليفة عباسي وارد شدند و او از امام پرسيد روزه ايد يا خير؟
امام عليه السلام فرمود: هر چه نظر شماست. او گرفت: عيد است و غذا آورده شد و حضرت نيز افطار كردند و وقتي از نزد خليفه بيرون آمدند به افراد خاص خود فرمودند: با اين كه يقين داشتم ماه رمضان است روزه را خوردم. افطار يك روز و قضاي آن بهتر از اين است كه جان مرا (خليفه) بگيرد.(کافی جلد 4/83/9)
به نظر مي رسد هيچ گاه خليفة عباسي عمداً روزه خواري نمي كند و دستور به روزه خوري نمي دهد و امام نیز این گونه در هر چیزی تقیه نمی کند و نمی ترسد بلكه به احتمال قوی وي مي خواسته معيار روزه و عيد بر اثر تولد ماه باشد و امام از آن تعبیر به روزه خواری در ماه رمضان کرده است زیرا بعيد است كه خليفة مسلمانان بي دليل روزه خواري كند و اما از او تبعيت كند ونيز بفرمايد: «الصوم معك و الفطر معك؛ روزه با توست و افطار هم با توست».
به هر حال تأکید فراوان روایات بر رؤیت به احتمال قوی برای ردّ تفسیر علمی یا تولد ماه بوده است.