خير، بستگى به شرائط دارد. خود ما ممكن است بدانيم فلان مطلب حق است ولى هواى نفس يا ترس موجب شود كه آن را انجام ندهيم ولی قصد حق پوشی نداشته باشیم.
در آيه 5 و 6 سوره انفال آمده است: كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِن بَيْتِكَ بِالْحَقّ‏ وَ إِنَّ فَرِيقًا مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ(5) يجَادِلُونَكَ فىِ الْحَقّ‏ بَعْدَ مَا تَبَينَ‏ كَأَنَّمَا يُسَاقُونَ إِلىَ الْمَوْتِ وَ هُمْ يَنظُرُونَ(6)
همان گونه كه پروردگارت تو را به درستى و راستى از خانه‏‌ات [به سوى جنگ بدر] بيرون آورد و گروهى ازمؤمنان [از رفتن به جنگ‏] ناخشنود بودند (5) پس از آنكه حق [بودنِ انگيزه‏هاى رفتنت به جنگ بدر] روشن شد با تو در اين حقّ [روشن و آشكار] مجادله و ستيزه میكنند [تا رأى خود را در ترك جنگ به عنوان اينكه جنگى نابرابر است، تحميل كنند چنان از شركت در جنگ ترسيده بودند] كه گويا به سوى مرگ رانده مى‏شوند و آن را با چشم خود مى‏بينند!! (6)
دقت كنيد كه در آيات فوق به كسانى كه با پیامبر(ص) در حق جدال می‌کنند مومن اطلاق شده است. پس ما نمی‌توانیم به راحتی حکم کفر برای افراد صادر کنیم. اصلاً خود آیات فوق چنین مطلبی را به ما می‌آموزد که به راحتی دیگران را با لفظ بی‌دین و کافر و منافق و … خطاب نکنیم. بعضا انسان مشاهده می‌کند که برخی افراد به خاطر اینکه دیگران عملی انجام داده‌اند که صحیح نیست یا با دین مخالفت کرده‌اند زود به آنها اسم منافق و کافر می‌چسبانند و ما از همین آیات می‌فهمیم که چنین حرف‌هایی و چنین نسبت‌هایی صحیح نیست.