بله چنین کلماتی دارای نکته هستند مثلا توجه شما را به آیات زیر جلب می‌کنم:
وَ مِنْ ءَايَاتِهِ أَن يُرْسِلَ الرِّيَاحَ مُبَشِّرَاتٍ ….(روم-46) و از نشانه‏هاى [قدرت و ربوبيت‏] او اين است كه بادها را مژده دهنده مى‏فرستد.
اللَّهُ الَّذِى يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا…. (روم-48 ) خداوند همان كسى است كه بادها را مى‏فرستد تا ابرهايى را به حركت در آورند.
وَ لَئنِ‏ أَرْسَلْنَا رِيحًا فَرَأَوْهُ مُصْفَرًّا….(روم-51 ) و اگر ما بادى بفرستيم (داغ و سوزان)، و بر اثر آن زراعت و باغ خود را زرد و پژمرده ببينند.
در این آیات که همگی در سورۀ روم هستند می‌بینیم وقتی بحث بر سر بادی است که نشانۀ رحمت است کلمۀ (ریاح) به صورت جمع بکار رفته و دلالت دارد که اصل در بادها برای رحمت است و وقتی بحث بر سر بادی است که برای عذاب است کلمۀ (ریح) به صورت مفرد آمده است.
خلاصه می توان از تفاوت تعابیر استفاده کرد که رحمت خدا بر غضبش سبقت دارد.
اینکه در برخی روایات و ادعیه آمده است که رحمت خدا بر غضبش سبقت دارد ریشۀ قرآنی دارد و اگر کسی به ریزه کاری‌های قرآن آگاه باشد می‌تواند چنین جملاتی را بگوید. با این توضیح شاید بتوان مویدی برای کسانی پیدا کرد که می‌گویند اصل در منابع اسلام، قرآن است و سنت نیز از قرآن برداشت می‌شود و چیزی جدای از قرآن نیست.
در آيه 27 سوره كهف آمده است: وَ اتْلُ مَا أُوحِىَ إِلَيْكَ مِن كِتَابِ رَبِّكَ لَا مُبَدِّلَ لِكلَمَتِهِ وَ لَن تجَدَ مِن دُونِهِ مُلْتَحَدًا يعنى آنچه را از كتاب پروردگارت به تو وحى شده تلاوت كن! هيچ چيز سخنان او را دگرگون نمى‏سازد و هرگز پناهگاهى جز آن نمى‏يابى!
ممکن است ضمير در مِن دُونِهِ علاوه بر خدا به كتاب خدا نيز برگردد به این معنا که پيامبر(ص) جز قرآن پناهى ندارد و در نتيجه اصل در منابع دين قرآن است.