به نظر می‌رسد که فعل امر فی نفسه دلالت بر وجوب ندارد بلکه با قرینه دلالت بر وجوب می‌کند مثلا امرهایی که دارای تأکید زیاد است یا بر انجام نشدنش تهدید عذاب آمده است حتما دلالت بر وجوب می‌کنند. و اما در مورد آیۀ شریفه، قرینۀ قطعی بر وجوب نداریم. پس حداقل، استحباب صلوات از آیه برداشت می شود. برای توضیح بیشتر در رابطۀ با اینکه فعل امر در چه صورتی دلالت بر وجوب دارد می‌توانید به کتاب تفسیر سوره نور از همین قلم، ذیل آیه 30 مراجعه کنید.