هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
آيۀ لَوْ كاَنَ فِيهِمَا ءَالهِةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا(انبياء-22) چگونه توحيد را ثابت مى‌كند؟ آيا نمى‌توان دو خداى هماهنگ تصور كرد؟
اولا دقت شود كه اين آيه را به دو صورت مى‌توان معنا كرد:
معناى اول: (اِلا) به معناى غير باشد و ضمير لَفَسَدَتَا به (الله) و (آلهه) برگردد و در نتيجه آيه اين گونه معنا شود كه: اگر غير از خدا، خدايان ديگرى نيز وجود داشت، هم الله و هم آن آلهه از خدا بودن مى‌افتادند و از نظر آلهه بودن به فساد كشيده مى‌شدند و ديگر خدا نبودند.
معناى دوم: (اِلا) به همان معنای استثناء باشد و ضمير لَفَسَدَتَا به آسمانها و زمين برگردد و در نتيجه آيه اين گونه معنا شود كه: اگر در آسمانها و زمين جز خدا، خدايان ديگر بود آسمانها و زمين به فساد كشيده مى‌شدند. حال به نظر مى‌رسد علت به فساد كشيده شدن آسمانها و زمين با فرض وجود خدايان مختلف در آيه بعدى يعنى آيه 23 بيان شده است كه مى‌فرمايد: لَا يُسئلُ عَمَّا يَفْعَلُ
اگر خدا، خداست بايد اين صفت را داشته باشد كه مورد بازخواست قرار نگيرد و هر چه مى‌خواهد بكند تا از خود قدرت‌نمايى داشته باشد. حال اگر واقعا خدايان مختلف با چنين صفتى وجود داشته باشند طبيعتا هريك مى‌خواهند قدرت نمايى كنند و در نتيجه در عالم هستى نزاع و فساد ايجاد خواهد شد. دقت شود كه در كشورهاى خاورميانه كه هم اكنون فساد و جنگ وجود دارد دليلش اين است كه گروه‌هاى مختلف مى‌خواهند خدايى كرده و هريك قدرت‌نمايى کنند و حاضر نيستند با يكديگر كنار بيايند و در نتيجه فساد و جنگ ايجاد مى‌شود. حال اگر در عالم هستى چند خدا، آن هم با صفات خدايى وجود داشتند طبيعتا بين آنها نيز جنگ و دعوا پيش مى‌آمد.
دقت شود كه اگر خدايان حاضر شوند با يكديگر كنار بيايند در واقع خدا نيستند.
لطفا جهت ثبت نام ابتدا وارد شوید یا ثبت نام کنید.