برای شنیدن فایل صوتی جلسه چهل و چهارم شرح دعای ابوحمزه وارد لینک زیر شوید:

↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓

لینک این جلسه

(ممکن است برای ورود به این لینک قدری منتظر بمانید. سعی کنید فیلترشکن خود را خاموش کنید)

متن پیاده شدۀ این جلسه

جلسه چهل و چهارم شرح دعای ابوحمزه

وَبِحَبْلِ مَنْ أَتَّصِلُ إِنْ أَنْتَ قَطَعْتَ حَبْلَكَ عَنِّى؛

ترجمه: «و به رشته چه کسی بپیوندم اگر تو رشته‌ات را از من بگسلی؛»

بد نیست این جمله را با مثالی توضیح دهم. در زمان‌های قدیم افرادی مُقَنّی بودند و با طناب درون چاه می‌رفتند و توسط همان طناب بالا می‌آمدند. حال در این جمله همین تشبیه صورت گرفته است انگار که خدا بالاست و ما با یک طناب به او وصل هستیم.

مثال ما پرتو خورشید بود ولی در اینجا مثال طناب زده شده است که آن نیز مناسب است.

به هر حال نکتۀ مهم این است که ما به خدا وابسته هستیم و اگر یک لحظه طناب اتصال ما به خدا قطع شود در چاه نابودی می‌افتیم. بندگی ما نسبت به خدا با بندگی در قواعد دنیا متفاوت است چون اگرچه در دنیا بَرده تابع مولی است ولی وجودش وابسته به مولی نیست ولی ما نسبت به خدا کاملا وابسته هستیم و اگر خدا نظرش را از ما برگرداند نابود خواهیم شد.

دقت کنید که اگر طناب اتصال ما به خدا قطع شود حتی امامان دیگر نیز نمی‌توانند برای ما کاری کنند. پس مواظب باشیم بحث شفاعت را اشتباه متوجه نشویم. گاهی اوقات برخی مداحان از روی بی‌سوادی چیزهایی می‌گویند که اشتباه است انگار که امامان دکانی در مقابل خدا باز کرده‌اند در حالی که اینگونه نیست. در جمله‌ای داریم که: آخر من یشفع ارحم الراحمین(علم الیقین،ج2،ص1086) پس خدا نسبت به همه مهربان‌تر است و اگر خدا طناب اتصال را قطع کرد کسی نمی‌تواند برای ما کاری انجام دهد. اینکه روضه‌خوانی گفته بود: «خدایا اگر ما را درب خانۀ خود راه ندهی به درب خانۀ امام حسین(ع) می‌رویم» این حرف‌ها کاملا اشتباه است. شفاعت شافعان در اختیار خداست و خود خدا باید اذن شفاعت دهد.

فَوا سَوْأَتا عَلَىٰ مَا أَحْصىٰ كِتابُكَ مِنْ عَمَلِى الَّذِى لَوْلا مَا أَرْجُو مِنْ كَرَمِكَ وَسَعَةِ رَحْمَتِكَ وَنَهْيِكَ إِيَّاىَ عَنِ الْقُنُوطِ لَقَنَطْتُ عِنْدَما أَتَذَكَّرُها،

ترجمه: «مرا چه رسوایی بزرگی است از آنچه کتاب تو (لوح محفوظ) از کردارم در شمار آورده، اگر امیدوار به کرم و فراوانی رحمتت نبودم و اینکه مرا از ناامیدی نهی نموده‌ای، هرآینه ناامید می‌شدم به هنگامی که گناهانم را بیاد می‌آوردم،»

تعبیر «فَوا سَوْأَتا» دلالت بر زشتی دارد چرا که در آن از «سوأه» استفاده شده است که به معنای زشتی است. پس «فَوا سَوْأَتا» یعنی چقدر کارم زشت است.

و اما تعبیر مَا أَحْصىٰ كِتابُكَ مِنْ عَمَلِى به این معناست که همۀ کردار ما در کتابی ثبت و ضبط شده است.

يَا خَيْرَ مَنْ دَعاهُ داعٍ، وَأَفْضَلَ مَنْ رَجاهُ راجٍ

ترجمه: «ای بهترین کسی که خواننده‌ای او را خواند و برترین کسی که امیدواری به او امید بست»

خدا بهترین کسی است که می‌توان از او درخواست کرد. اگر شخصی انسان خیلی خوب و کریمی باشد باز اگر ده بار به درب خانۀ او رفتیم ناراحت می‌شود ولی خدا این چنین نیست و هرچه درب خانۀ او رفتیم او ناراحت نمی‌شود. علاوه بر این، هرکسی غیر خدا باز محتاج است ولی خدا محتاج نیست. پس خدا بهترین کسی است که می‌توان به درب خانۀ او رفت. بنابراین اینکه ما بجای خدا دائما به غیر خدا رو می‌زنیم اشتباه است.

می‌گویند عبادی در کوهی عبادت می‌کرد و خدا نیز به نحوی غذای او را می‌رساند. یک روز خدا خواست او را امتحان کند و غذایی نفرستاد. وقتی گرسنگی به او فشار آورد از کوه پایین آمد و به درب خانۀ یک یهودی بخیل رفت و از او نان خواست. آن یهودی نانی به او داد و وقتی خواست برود سگ آن یهودی او را دنبال کرد و او نصف نان را به سگ داد و چون دید آن سگ او را رها نمی‌کند کل نان‌ها را به او داد و به سگ گفت ای بی حیا چرا این چنین می‌کنی. سگ به زبان در آمد و به او گفت تو بی حیا هستی. من سال‌هاست برای اربابم خدمت می‌کنم و گاهی ارباب به من غذا نمی‌دهد ولی من خانۀ او را رها نکرده‌ام. حال خدا سالیان سال به تو روزی داد و فقط یک روز به تو غذا نداد. تو درب خانۀ خدا را رها کردی و به درب خانۀ یک یهودی آمدی؟

واقعا بعضی اوقات ما بی حیا می‌شویم و وقتی چیزی کم می‌آوریم به هر کسی رو می‌زنیم در حالی که این روش درست نیست. یادمان باشد بهترین کسی که چیزی به ما می‌دهد خداست.

البته این حرف‌ها به این معنا نیست که کار نکنیم. صبح که می‌شود باید به دنبال کار برویم ولی یادمان باشد که نهایتا رزق در دست خداست. پس دعا و رفتن به درب خانۀ خدا به این معنا نیست که گوشۀ خانه بنشینیم و کار نکنیم.

 اللّٰهُمَّ بِذِمَّةِ الْإِسْلامِ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ، وَبِحُرْمَةِ الْقُرْآنِ أَعْتَمِدُ عَلَيْكَ، وَبِحُبِّى النَّبِىَّ الْأُمِّىَّ الْقُرَشِىَّ الْهاشِمِىَّ الْعَرَبِىَّ التِّهامِىَّ الْمَكِّىَّ الْمَدَنِىَّ أَرْجُو الزُّلْفَةَ لَدَيْكَ،

ترجمه: «خدایا به پیمان اسلام به تو توسّل می‌جویم و به حرمت قرآن بر تو تکیه می‌کنم و به محبّتم نسبت به پیامبر درس ناخوانده قریشی هاشمی عربی تهامی مکی مدنی، هم‌جواری نزد تو را امید می‌نمایم،»

این تعبیر می‌تواند معنای توسل را به ما بفهماند. در این جملات ابتدا به اسلام متوسل شده‌ایم یعنی اینکه مسلمان هستیم و به اسلام عمل می‌کنیم بهترین توسل است. پس کسی فکر نکند توسل به معنای روضه خواندن است بلکه توسل به این معناست که به اسلام عمل کنیم. سپس به قرآن متوسل شده‌ایم و سپس به پیامبر(ص).

طبق این جملات ما سه چیز باید به درب خانۀ خدا ببریم: یکی عمل به اسلام. دیگری احترام به قرآن و سوم دوست داشتن پیامبر(ص).

پس در این جملات راه‌های توسل بیان شده است.