سبد خرید شما خالی است.
برای شنیدن فایل صوتی جلسه نهم شرح دعای افتتاح وارد لینک زیر شوید:
↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓
(ممکن است به خاطر ضعیف بودن اینترنت برای ورود به این لینک قدری منتظر بمانید. سعی کنید فیلترشکن خود را خاموش کنید)
متن پیاده شدۀ این جلسه
جلسه نهم شرح دعای افتتاح
الْحَمْدُ لِلّٰهِ الْفاشِى فِى الْخَلْقِ أَمْرُهُ وَحَمْدُهُ، الظَّاهِرِ بِالْكَرَمِ مَجْدُهُ،
ترجمه: «خدا را سپاس که فرمان و سپاسش در آفریدگان جاری است و شکوه‌مندی‌اش با کرمش آشکار است»
در تعبیر مورد بحث از دو واژۀ «فاشی» و «ظاهر» استفاده شده که هر دو معانی نزدیکی دارند. «فاشی» ظاهر کردن به همراه کثرت و شدت است بر خلاف «ظاهر» که تنها به ظاهر کردن اشاره دارد. پس مراد از تعبیر «الْحَمْدُ لِلّٰهِ الْفاشِى فِى الْخَلْقِ أَمْرُهُ وَحَمْدُهُ» این است که حمد و امر خدا به شدت در خلقت خدا ظهور دارد.
و اما در جلسات گذشته از کتاب معجم الفروق اللغویه نقل کردم که حمد، ثنا و ستایش با زبان است ولی بعد از تحقیقات بیشتر متوجه شدم این حرف صحیح نیست و حمد ضرورتا با زبان نمی‌باشد. در سوره اسراء آمده است:
وَ إِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلاّٰ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لٰكِنْ لاٰ تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كٰانَ حَلِيماً غَفُوراً ﴿الإسراء، 44﴾
وهیچ چیزی نیست مگر اینکه همراه با ستایش، تسبیح او می‌گوید، ولی شما تسبیح آنها را نمی‌فهمید، یقیناً او بردبار و بسیار آمرزنده است.
طبق این آیه همۀ موجودات، حمد خدا را می‌گویند در حالی که همۀ موجودات زبان ندارند. پس حمد یعنی خدا را بر خوبی‌ها ستودن و ضرورتا با زبان نیست بلکه چه بسا با زبان حال است.
الَّذِى لَاتَنْقُصُ خَزائِنُهُ
ترجمه: «خدایی که گنجینه‌هایش کاستی نپذیرد»
اگر از دریا نَمی، گرفته شود باز بالاخره چیزی هر چند اندک از دریا کم شده است ولی خزائن الهی به گونه‌ای است که هرچقدر خدا از آن به مخلوقاتش بدهد هیچ چیزی کم نمی‌شود. حال واقعا خزینۀ خدا چگونه است که با دادن کم نمی‌شود؟
در جواب باید گفت که ممکن است چیزی مثل علم باشد که با دادن کم نمی‌شود. یک معلم با یاد دادن علم به دانش‌آموزانش از علم خودش کم نمی‌شود.
البته این یک مثال است و الا دقیقا نمی‌دانیم خزائن الهی به چه صورت است.
جواب دیگر این است که خدا هر چه دارد ذاتی است و در نتیجه هر چیزی بدهد کم نمی‌شود چون چیزهای ذاتی اصلا کم نمی‌شوند بر خلاف عرضیات که با دادن کم می‌شوند مثل مال که جزو ذات ما نیست و با دادن، کم می‌شود.
جواب سوم این است که خداوند چون واجب الوجود و منبع فیض است فیضش از درون ذات خودش است و در نتیجه هر چه بدهد از خودش کم نمی‌شود.
وَلَا تَزِيدُهُ كَثْرَةُ الْعَطاءِ إِلّا جُوداً وَكَرَماً
ترجمه: «و بخشش بسیارش جز جود و کرم بر او نیفزاید،»
طبق این تعبیر خدا با عطاء کردن نه تنها چیزی از خزینه‌اش کم نمی‌شود بلکه تازه به جود و کرمش اضافه می‌شود. پس اگر ما از طرف خدا چیز کمی دریافت می‌کنیم به خاطر نقص ماست نه بخل خدا. مثل بچه‌ای که چون کلاس اول است تنها می‌تواند حروف الفبا را یاد بگیرد و نه بیشتر.
خداوند نسبت به جهان از مادر مهربان، مهربان‌تر است ولی مخلوقات، قابلیت دریافت فیوضات الهی را ندارند. استعدادهای موجودات جهان کم است و البته در چرخش خلقت ممکن است لیاقت‌ها و استعدادهای بالاتری پیدا کنند و در نتیجه فیوضات بیشتری دریافت نمایند.
استعداد در تمامی موجودات عالم وجود دارد و البته در ما انسان‌ها به خود ما نیز بستگی دارد چرا که هر چه بیشتر تلاش کنیم استعدادهای ما بیشتر شکوفا می‌شود.