برای شنیدن فایل صوتی جلسه بیست و یکم شرح دعای افتتاح وارد لینک زیر شوید:

↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓

لینک جلسه بیست و یکم شرح دعای افتتاح

(ممکن است به خاطر ضعیف بودن اینترنت برای ورود به این لینک قدری منتظر بمانید. سعی کنید فیلترشکن خود را خاموش کنید)

متن پیاده شدۀ این جلسه

جلسه بیست و یکم شرح دعای افتتاح

الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى مِنْ خَشْيَتِهِ تَرْعَدُ السَّماءُ وَسُكَّانُها،

ترجمه: «خدا را سپاس که از هراسش آسمان و ساکنانش غرّش کنند»

باید توجه داشت که خشیت و خوف با یکدیگر متفاوت هستند. خشیت به ترسی می‌گویند که از درون باشد ولی خوف به ترسی می‌گویند که از بیرون باشد. اگر انسان از گرگ بترسد به آن خوف می‌گویند ولی گاهی از مقام یک عالم می‌ترسیم که به آن خشیت می‌گویند.

و اما رعد به دو گونه معنا شده است: برخی به معنای غرش معنا کرده‌اند و گفته‌اند که به صدا اطلاق می‌شود. برخی نیز رعد را به لرزش معنا کرده‌اند.

حال در اینجا هر دو معنا ممکن است منظور باشد یعنی آسمان و سکان آن از ترس خدا می‌لرزند و به غرش می‌افتند.

به این نکته نیز دقت شود که واژۀ سماء به معنای بالای جسمی نیست بلکه نقطۀ مقابل ارض است. ارض به معنای جسم و جسمانیات است و سماء به معنای چیزهایی است که فوق جسمانیت است. هرچه با چشم می‌بینیم چه درخت و خورشید و ماه و ستاره جزو ارض است و هرچه با چشم دیده نشود سماء است. مثلا قوۀ خیال و حافظه و عقل و نفس و سرّ و خفی و اخفاء مصداق سماء است.

حال وقتی گفته شده که خداوند بر آسمان هفتم احاطه دارد به این معنا نیست که اگر به سمت منظومۀ شمسی برویم به او می‌رسیم بلکه منظور مراحل معنوی است.

با این توضیحات مراد از جملۀ مورد بحث این نیست که خورشید و ماه می‌لرزند. همۀ خورشید و ماه و سکان آنها جزو ارض و مادیات هستند. پس مراد از خشیت سکان آسمان خشیت موجودات عاقل در عالم معناست.

وَتَرْجُفُ الْأَرْضُ وَعُمَّارُها،

ترجمه: «و زمین و آباد کنندگانش بلرزند»

آن کسانی که زمین را آباد کرده و فکر کردند می‌توانند خود را از خدا حفظ کنند در مقابل خدا به لرزه می‌افتند.

وَتَمُوجُ الْبِحارُ وَمَنْ يَسْبَحُ فِى غَمَراتِها

ترجمه: «و دریاها و هرکه در اعماقش شناور است موج زنند؛»

«سبح» به معنای شناور بودن است. طبق این تعبیر موج زدن دریاها و شناوری موجوداتی که در اعماق دریا هستند همگی از خشیت الهی است.

البته این عبارت به صورت یُسَبِّحُ نیز خوانده شده است که در این صورت منظور موجوداتی است که در عمق دریاها تسبیح خدا را می‌گویند. پس موجوداتی در عمق دریاها خدا را تسبیح می‌کنند. در قرآن آمده است:

تُسَبِّحُ لَهُ السَّمٰاوٰاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلاّٰ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لٰكِنْ لاٰ تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كٰانَ حَلِيماً غَفُوراً  ﴿الإسراء، 44﴾

آسمان‌های هفتگانه و زمین و هر کس که در آنهاست، او را تسبیح می‌گویند، وهیچ چیزی نیست مگر اینکه همراه با ستایش، تسبیح او می‌گوید، ولی شما تسبیح آنها را نمی‌فهمید، یقیناً او بردبار و بسیار آمرزنده است.