سبد خرید شما خالی است.
در ماه محرم سال 1404 احمد عابدینی پنج جلسه سخنرانی در خانۀ یکی از جانبازان جبهه و جنگ داشتند که لینک این سخنرانی‌ها در زیر قرار داده می‌شود:
جنگ‌های امروزی که همه را درگیر می‌کند با جنگ امام حسین(ع) که تنها خودش درگیر جنگ بود، متفاوت است و از یکی نمی‌توان حکم دیگری را فهمید. قسمت اول: مدینه تا رفتن به مکه.
جنگ‌های امروزی که همه را درگیر می‌کند با جنگ امام حسین(ع) که تنها خودش درگیر جنگ بود، متفاوت است و از یکی نمی‌توان حکم دیگری را فهمید. قسمت دوم: داخل مکه، شرحی در باره زبیر و عبدالله پسر زبیر. توضیحی دربارۀ احکام حَرَم و قصد خروج از حَرَم و نکته‌ای پیرامون مسلمانان ساده.
جنگ‌های امروزی که همه را درگیر می‌کند با جنگ امام حسین(ع) که تنها خودش درگیر جنگ بود، متفاوت است و از یکی نمی‌توان حکم دیگری را فهمید. قسمت سوم: آنان که به کاروان امام اضافه شدند. تهیه امکانات برای حمل آنان با کرایه شتر و شتربان. چگونگی پرداخت پول کاروانیان. باخبر شدن امام از شهید شدن مسلم. خبر دادن به مردم و بازگشت افراد آمده همراه امام. برخورد با لشکر حرّ و آب دادن به آنان و اسب‌هایشان و… نمازخواندن لشکر حرّ به امامت امام حسین(ع).
سوال: چرا افرادی نیامدند میان امام حسین(ع) و یزید صلحی برقرار کنند تا این فاجعه رخ ندهد؟
پاسخ: در طول زمان رسالت پیامبر(ص) در مکه گفتگو میان او و مشرکان وجود داشت و سوره‌های کوچک را بچه‌ها حفظ می کردند و به گوش مشرکان می‌رساندند.
در مدینه گفتگو با مشرکین مکه کم شد. پس از رحلت پیامبر(ص) دو دستگی میان مسلمانان شروع شد.
دو دستگی به جدایی منجر شد و حضرت علی(ع) پیشتاز رفع همکاری بود تا عثمان روی کار آمد و زمینه تقسیم ناعادلانۀ بیت المال را برای خویشاوندانش فراهم کرد و حضرت علی(ع) را از نصیحت به خودش منع کرد. کم‌کم راه گفتگو بسته شد. پس از روی کار آمدن حضرت علی(ع)، او به گفتگو با مخالفانش پرداخت و با جنگ‌طلبانِ جنگ جمل گفتگو کرد. پس از حضرت علی(ع)، معاویه راه تعامل و گفتگو را بست و این راه در زمان‌های بعدی نیز با شدت بیشتری بسته شد. پس راهی برای مذاکره نبود. امام حسین(ع) با آب دادن به لشکر حر – که مهربانی بی‌نظیری بود-… شاید می‌خواست راه مذاکره را باز کند که باز هم نشد.
از مباحث، معلوم شد که جنگ امروز با جنگ زمان امام حسین(ع) مثل هم نیست. با او داوطلبان و عاشقان شهادت می‌جنگیدند ولی در جنگ‌های ما همۀ مردم مجبورند در گیر شوند. بنابراین از نام امام حسین(ع) استفاده نکنیم بلکه بگوییم به ما حمله شده است و باید از خود دفاع کنیم. بحث دوم این است که آیا آن زمان ممکن بود با گفتگو جنگ را برداشت تا امام حسین و 70 نفر شهید نشوند و مثلا نصفشان کشته شوند؟ امروز چه طور؟
امروز اولا باید از جنگ جلوگیری کرد و حرف‌های تنش‌زا نزد و توهین نکرد و به هرحال پس از شروع جنگ تلاش شود از مجامع بین المللی کمک گرفته شود و همچنین باید گفت: نباید بچه کشته شود، نباید زن آسیب ببیند، نباید بیمارستان و مدرسه خراب شود و با این نباید نبایدها جلوی جنگ و یا جلو گسترش آن را گرفت و همچنین هیچ وقت نباید فکر مذاکره و گفتگو را از سر بیرن کرد.
شاید امام به لشکریان حرّ آب داد تا زمینۀ گفتگو فراهم شود، شاید ما نیز بتوانیم جنگ را از سر ملتمان برداریم.
(ممکن است به خاطر ضعیف بودن اینترنت برای ورود به این لینک‌ها قدری منتظر بمانید. سعی کنید فیلترشکن خود را خاموش کنید)