ابتدا توجه به چند نکته لازم است:
اول اینکه بین پول امروزی و پولی که در صدر اسلام بوده تفاوت وجود دارد. پول قدیم طلا يا نقره بوده كه داراي ارزش ذاتي بوده و اعتباری محض نبوده است بر خلاف پول الآن که اعتباری است. پس لازم نیست تمام احکام پول قدیم را بر پول جدید بار کنیم. در آن زمان اگر ده سکه می‌گرفتند و یازده سکه برمی‌گرداندند ربا بوده ولی امروزه ممکن است اگر 200 میلیون گرفته شود و 240 میلیون پس داده شود ربا نباشد چون پول اعتباری است و در كشور ما كه تورم هست چنین پولی سقوط دارد.
نکتۀ دیگر اینکه در آن زمان وقتی قرض می‌گرفتند معمولا قرض، مصرفی بود یعنی شخص واقعا به خاطر حل مشکل بيماري و امثال آن قرض می‌گرفته است و به همین خاطر گفته می‌شد سودی گرفته نشود ولی امروزه بسیاری از قرض‌ها برای سودآوری است و در نتیجه می‌توان با تعیین درصدی سود از قرض‌گیرنده سود گرفته شود.
نکتۀ سوم اینکه معمولا ربا جایی است که طرف مدرک می‌گیرد و تصميمش اين است كه آن پول و سودش را به زور از قرض گيرنده بگیرد ولی وقتی روابط بین افراد گرم است که دو طرف به نوعی با یکدیگر مصالحه دارند در اینجا نیز به نظر می‌رسد كم و زیاد شدن قرض گرفته شده با مقدار داده شده اشكالي نداشته باشد.
مطلب بعدی اینکه وقتی کسی برای کار تولیدی قرض بگیرد بايد آن را بيمه كند تا اگر سرمایه‌اش را از دست داد بیمه اصل آن پول را جبران كند.
با توجه به این نکات روشن شد اینکه از فردی 200 میلیون يا كمتر يا بيشتر براي كار توليدي قرض گرفته شود و ماهانه همان مبلغی كه اگر از بانك وام گرفته بود پرداخت مي‌كرد به او پرداخت كند، مشکلی ندارد و بین فرد و بانک فرقی نيست. نكتۀ مهم اين است كه معمولا بانک سود زيادي از افراد وام‌گيرنده مي‌گيرد و سود کمی به سپرده‌هايش می‌دهد ولي افراد چون به بانک مطمئن هستند پولشان را نزد بانك می‌گذارند و به افراد با همان رقم سود يا بيشتر نمي‌دهند؛ زيرا افراد مثل بانک قابل اطمینان نيستند و معمولا افراد نمي‌توانند هر وقتي كه خواستند پول خود را از قرض گيرنده پس بگيرند.
به هر حال سفارش مي‌شود كه اصل پول بیمه شود تا اگر كار توليدي به سود دهي نرسيد اصل مال قرض دهنده امكان پرداخت داشته باشد.