اولا من این بحث را در مقالۀ آداب دعا مفصل آورده‌ام که می‌توانید به آن مقاله مراجعه کنید. و اما اینکه در دعاها به خدا بگوییم (بحق محمد…) چنین سبکی دلیل می‌خواهد. همان طور كه تعداد ركعات نمازها دليل دارد. اما سوگندهاي خدا در قرآن براي خبر دادن است. دقت کنید اینکه بخواهیم خبر دهیم و برای خبر دادن به غیر خدا سوگند بخوریم یک بحث است ولی بحث ما قسم دادن خدا به حق غير خدا در دعا کردن است. پس اینکه کسی بگوید به خورشید قسم که من بدهکارم محل بحث ما نیست .محل بحث اين است كه بگوییم خدایا تو را به خورشید قسم می‌دهم که حاجتم را بده. اين محل اشکال است. پس اگر خدا در قرآن به چیزی قسم خورده برای خبر دادن است ولی بحث ما در مورد دعا کردن است.
و اما اگر قرآن سکوت کرده بود می‌گفتیم سکوت کرده و بحث رکعات نماز که شما به آن اشاره کردید از موارد مسکوت قرآن است و پيامبر بيان كرده است و بيان مخالف سكوت نيست. ولی قرآن در مورد دعا ساکت نیست و دعاهای انبیاء را نقل کرده ولی در آنها اصلا تعبیر (بحق غير خدا) وجود ندارد.
عقلاً نیز غیر خدا حقی نسبت به خدا ندارند. تعبدا نیز انبیاء این گونه دعا نمی‌کرده‌اند. در دعاهای پیامبر(ص) اصلا (بحق پدرانش يا فرزندانش) نداریم. در نهج البلاغه در دعای باران چنین سوگندهايي نیست. به نظر من این مسأله شروعش از اهل سنت بوده است. آنها حدیثی دارند که عمر گفته است خدایا (بحق عباس) باران نازل کن و این مسأله به شیعه نیز راه پیدا کرده است. خود عباس که حال و روزش مشخص است و اصلا شاید این روایت ساختۀ بنی عباس باشد و حتی عمر نیز چنین چیزی نگفته باشد. حال چه بسا شیعه با خود گفته وقتی بتوان خدا را به حق عباس قسم داد به حق حسن و حسین علیهما السلام به طریق اولی می‌توان قسم داد. تازه شیعه، گوی سبقت را از آنها ربوده است و البته این مربوط به نوع دعا نیست. در مسائل دیگر نیز متأسفانه در شیعه افراط‌هایی صورت گرفته است. كه شروعش از بني عباس بوده. به عنوان مثال گنبد سازی نیز همین‌گونه بوده است. بنی عباس روی قبر عباس گنبدی زیبا ساختند و 4 امام زیر آنجا واقع شدند. کم کم شیعیان فکر کردند این گنبد است که ارزش به قبر می‌دهد و بر سر قبر امامان و حتی امام زاده‌ها گنبد ساختند. این در حالی است که در دین هر چه دلیل داریم مربوط به هم سطح زمین بودن قبرها است. پس شیعه این مسائل را از بنی‌عباس گرفته و با سرعت نور آن را گسترش داده است. متأسفانه باید بگویم که خرافه‌ها در شیعه بسيار زياد است..
و اما به جواب سوال خودمان برگردیم. وقتی می‌بینیم تعبیر (بحق غير خدا) اصلا در قرآن نیست و در زمان پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) وجود ندارد معلوم است که از زمان خاصی باب شده است.
تازه من نگفته‌ام بکار بردن این تعبیر حرام است و گفته‌ام از آداب نیست و صلوات از آداب دعاست..
در خود صحیفۀ سجادیه نیز تنها در چند مورد محدود از این تعبیر استفاده شده است که چه بسا آنها نیز وارداتی و ساختگی باشند و الا در بقیۀ جاهای صحیفه این گونه نیست و تنها با صلوات فرستادن دعا آغاز شده است. بيش از 190 مورد صلوات و تنها 3 يا 4 مورد بحق ماه رمضان و اينها آمده است
در مجموع کسی که می‌گوید گفتن تعبیر (بحق غير خدا) از آداب دعا است باید دلیل بیاورد. از آن طرف کسی هم که می‌گوید حرام است او نیز باید دلیل بیاورد و بنده نمی‌گویم حرام است بلکه می‌گویم از آداب و سنت‌های دعا نیست.

و اما اگر در دعای قنوت نماز عید فطر و قربان از تعبیر (بحق هذا الیوم) استفاده می‌کنند جالب است بدانید که این جمله نیز در کتاب تهذیب که دعای قنوت نماز عید را نقل کرده است اصلا نیامده بلکه بجای آن تعبیر (فی هذا الیوم) را آورده است و معلوم نیست از چه زمانی گفتن (بحق هذا الیوم) در دعای قنوت نماز عید قرار داده شده است؟ پس کسی نمی‌تواند با استناد به دعای قنوت نماز عید، گفتن تعبیر (بحق…) در دعاها را جزو آداب دعا معرفی کند.