در منابع روایی مثل بحارالانوار این دعا در دو جا آمده است ولی اصلا سلسله سند متصل ندارد چرا که در یک مورد با لفظ (یقال) گفته شده است که نشان دهندۀ این است که ناقل آن دارای حال معلومی نیست. در مورد دیگر نیز شعر را ناقص نقل کرده است. به هر حال این دعا دارای سند متصل و صحیح نمی‌باشد.
تازه جالب است که در کتاب بحارالانوار، ج20، ص73 راجع به تعبیر كُلُّ غَمٍّ وَ هَمٍّ سَيَنْجَلِي‏ بِوَلَايَتِكَ يَا عَلِيُّ يَا عَلِيُّ يَا عَلِيُ‏ آمده است که این جمله را برخی از جاهلان یا صوفیان گمراه اضافه کرده‌اند. عبارت عربی مجلسی چنین است:
الجملة الأخيرة فيها غرابة و لا تلائم سابقها، و الظاهر أنّها من زيادة بعض الجهلة، او الصوفية المضلة.
و اما محتوای این دعا نیز غلط است. اگر چنین دعایی وجود داشت حضرت زهراء(س) باید آن را می‌خواند و دردهای خود را برطرف می‌کرد. چرا اصحاب ائمه مثل حجر بن عدی یا مسلم چنین دعایی نکردند تا از سختی‌ها نجات پیدا کنند؟ چرا امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) چنین دعایی را در کربلا نخواندند؟ چرا امام کاظم(ع) این دعا را در زندان نخواند تا عامل نجاتش شود؟ حتی صحابه پیامبر(ص) نیز چنین دعایی نکرده است. آیا صحابه در سختی‌های جنگ خیبر نمی‌توانستند چنین دعایی بکنند؟
از همۀ اینها گذشته ما هیچ دلیلی نداریم که بتوان شخصی را بعد از وفات، صدا زد و از او کمک خواست.
پس محتوای این دعا به دلایل فوق غلط است.