سؤال اصلی این است که آیا اگر پدری خواب ببیند که پسرش را می‌کشد آیا حق دارد چنین کند؟ اصلا آیا فرمانده حق دارد دستور کشتن دهد؟
از بین بردن حق حیات به این راحتی نیست.
پس اگر ابراهیم واقعا امر نیز فهمیده بود باید می‌پرسید که چرا باید فرزندم را بکشم؟
به نظر می‌رسد ابراهیم بعد از پیری که بچه‌دار شده نگران است که شاید عشق به بچه من را از عشق به خدا بازداشته است. به همین خاطر خدا به او می‌گوید بچه‌ات را در بیابان بگذار. پس از آن باز ابراهیم وقتی می‌بیند اسماعیل بزرگ شد و اوضاعتش خوب است با خود می‌گوید شاید محبت من به خدا به خاطر بچه کم شده است.
در این لحظه برای او تجسم می‌شود که حال که چنین است بچه‌ام را بکشم. در واقع یک حالت منامیه برای او عارض می‌شود که در آن حالت می‌فهمد حاضر است بچه‌اش را بکشد. پس معلوم می‌شود مشرک نیست.
پس این مطالب، نکات والای عرفانی است که نمی‌شود آن را بیان کرد و به همین خاطر با یک بیان تمثیلی مطرح شده است.
بنابراین در واقع شاید این یک امری بوده که در خواب انجام شده نه در بیداری.