اولا ما بايد به دنبال اين باشيم كه به مردم ياد دهيم حرف حق را از هركسى بپذيرند نه اينكه شخصيت‌گرا باشند تا مجبور شويم همواره نظر شخصيت‌هاى مورد علاقۀ آنها را به آنها بگوييم ولى به هر حال در اينجا به آنچه كه در تفسير نمونه راجع به شفاعت، ذيل آيه 109 سوره طه آمده است اشاره مى‌كنيم. در این تفسیر آمده است:
حقيقت اين است كه گروهى پندارهاى غلطى از شفاعت دارند و آن را بى شباهت به پارتى‏بازيهاى دنيا نمى‏دانند، در حالى كه شفاعت از نظر منطق اسلام يك كلاس عالى تربيت است، درسى است براى آنها كه راه حق را با پاى تلاش و كوشش مى‏پيمايند، ولى احيانا گرفتار كمبودها و لغزشها مى‏شوند، اين لغزشها ممكن است گرد و غبار ياس و نوميدى بر دلهاشان بپاشد، در اينجا است كه شفاعت به عنوان يك نيروى محرك به سراغ آنها مى‏آيد و مى‏گويد: مايوس نشويد و راه حق را هم چنان ادامه دهيد و دست از تلاش و كوشش در اين راه برنداريد، و اگر لغزشى از شما سر زده است شفيعانى هستند كه به اجازه خداوند رحمان كه رحمت عامش همگان را فرا گرفته از شما شفاعت مى‏كنند.
شفاعت، دعوت به تنبلى، يا فرار از زير بار مسئوليت، و يا چراغ سبز در برابر ارتكاب گناه نيست، شفاعت دعوت به استقامت در راه حق و تقليل گناه در سر حد امكان است.
گرچه بحث شفاعت را به طور مشروح در جلد اول ذيل آيه 47 و 48 سوره بقره و جلد دوم ذيل آيه 255 سوره بقره آورده‏ايم بد نيست در اينجا داستان جالبى را بر آن بيفزائيم و آن اينكه: عالم ربانى مرحوم ياسرى از علماى محترم تهران چنين نقل مى‏كرد كه شاعرى به نام” حاجب” كه در مساله شفاعت گرفتار اشتباهات عوام شده بود شعرى به اين مضمون مى‏سرايد:
حاجب اگر معامله حشر با على است من ضامنم كه هر چه بخواهى گناه كن!!
شب هنگام امير مؤمنان على ع را در خواب مى‏بيند در حالى كه عصبانى و خشمگين بوده مى‏فرمايد شعر خوبى نگفتى!، عرض مى‏كند چه بگويم؟ مى‏فرمايد شعرت را اين چنين اصلاح كن:
حاجب اگر معامله حشر با على است شرم از رخ على كن و كمتر گناه كن!
(تفسير نمونه، ج‏13، ص: 304)