اولا دقت شود كه اين آيه در مدينه نازل شده است نه در مكه. پس شايد مربوط به فضاهاي مذهبي كه مسلمانان در آن زيادند باشد نه محيطهايي مثل طائف و مكۀ آن زمان و جين و ژاپن اين زمان. ثانيا ذيل آيه علت حكم ممنوعيت ازدواج با مشرك اين چنين بيان شده است كه: أُوْلَئكَ يَدْعُونَ إِلىَ النَّارِ يعنى اينان به سوى آتش مى‏خوانند.
حال اگر واقعا مشركى بود كه هيچ كارى به عقايد همسرش نداشت و اصلا او را به شرك دعوت نكرد و از آن طرف با ازدواج با يك مسلمان چه بسا به اسلام جذب شود، در اين صورت نمى‌توان از اين آيه بدست آورد كه ازدواج با او اشكال دارد. از آن طرف اگر مسلمانى داراى صفاتى باشد كه همسرش را دعوت به آتش فحشاء و اعتياد كند تعليل آيه ازدواج با او را برنمي‌تابد.
به نظر بنده مى‌رسد احكام اسلام بر روى حقايق بار مى‌شود نه بر روى اسم و ظواهر. بايد بيشتر به علت و حكمت حكم دقت كرد و به صرف اسم ظاهرى حكم صادر نكرد. علاوه بر این باید دقت داشت که این آیه بیشتر ناظر بر مشرکین و مسلمانان زمان پیامبر است که شدیدترین دشمنی‌ها را با هم داشتند و نمی‌توان به راحتی حکم آیه را به هر شرکی و هر اسلامي در هر زمانی سرایت داد.