در آیه 44 سوره روم آمده است:
مَن كَفَرَ فَعَلَيْهِ كُفْرُهُ وَ مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِأَنفُسِهِمْ يَمْهَدُونَ يعنى هر كس كافر شود، كفرش بر زيان خود اوست و آنها كه كار شايسته انجام دهند، به سود خودشان آماده مىسازند.
چرا در مورد کفر ضمائر به صورت مفرد بکار رفته ولی در مورد عمل صالح ضمائر به صورت جمع اند؟
شاید چنین عباراتی این مطلب را برساند که رحمت خدا بر غضبش مقدم است. کسی که کفر بورزد فقط به ضرر خودش است ولی کسی که عمل صالح انجام دهد ممکن است این عمل صالح واقعا تأثیراتی بر روی برخی افراد نیز داشته باشد. مثلا فرزندان نابالغ کفار به آنها ملحق نمیشوند ولی فرزندان نابالغ مومنین به آنها در بهشت ملحق میشوند. در مجموع این نکتۀ ظریفی است که رحمت و مهربانی خدا را میرساند که وقتی صحبت از کفر است ضمیر مفرد آمده ولی وقتی صحبت از عمل صالح است ضمایر جمع آورده است. خدا عمل صالح را دارای برکت قرار داده است.
لطفا جهت ثبت نام ابتدا وارد شوید یا ثبت نام کنید.