این حرف خوبی است که انسان برای انسانیت و برای اینکه کار خوب، خوب است فعالیت کند ولی این حرف برای مدینۀ فاضله است و مثلا انبیاء این گونه هستند و حداکثر مؤمنین واقعی مثل سلمان این گونه‌اند و به همین خاطر در روایت آمده است که بهشت عاشق سلمان است یعنی سلمان برای بهشت کار نیک نمی‌کند بلکه برای یافتن حقیقت کار می‌کند. اگر انسان‌هایی این گونه یافتیم آنها واقعا برای انسانیت کار می‌کنند ولی ما که این‌گونه نیستیم اگر ما را از جهنم ترساندند اهل عمل می‌شویم و الا اگر ترس نباشد عملگرا نیستیم.
یادم هست آیت الله ایزدی مثالی می‌زد و می‌گفت: فیل جایگاهش هندوستان است و اگر او را به جای دیگر بردند آن فیل دلش هوای هندوستان می‌کند. به همین خاطر چکش به سرش می‌زنند تا فکرش به سر دردش باشد.
ما انسان‌ها نیز همان‌طور که رشد می‌کنیم شهوت و غضبمان نیز رشد می‌کند ولی عقل را خودمان باید رشد دهیم. برای رشد عقل پیوسته شهوت و غضب مانع هستند. حال توجه دادن به بهشت و جهنم برای کمک دادن به رشد عقل است و الا اگر توجه به بهشت و جهنم نباشد ما نیز دلمان هوای هندوستان شهوت و غضب می‌کند.