اگر ما باشیم و این عبارت معنایی که گفته شد از آن برداشت می شود ولی اگر همین عبارت را در سیاق جملات قبل و بعدش ببینیم باید بیشتر تأمل کنیم. به کل آیات 34 و 35 سوره فصلت دقت کنید: وَ لَا تَسْتَوِى الحَسَنَةُ وَ لَا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتىِ هِىَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِى بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلىِ‏ حَمِيمٌ(34) وَ مَا يُلَقَّئهَا إِلَّا الَّذِينَ صَبرَواْ وَ مَا يُلَقَّئهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ(35)
هرگز نيكى و بدى يكسان نيست بدى را با نيكى دفع كن، ناگاه (خواهى ديد) همان كس كه ميان تو و او دشمنى است، گويى دوستى گرم و صميمى است! (34) امّا جز كسانى كه داراى صبر و استقامتند به اين مقام نمى‏رسند، و جز كسانى كه بهره عظيمى (از ايمان و تقوا) دارند به آن نايل نمى‏گردند! (35)
جملات (فَإِذَا الَّذِى بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلىِ‏ حَمِيمٌ) و (وَ مَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الَّذِينَ صَبرَواْ وَ مَا يُلَقَّاهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ) بیشتر همان معنای اول را در ذهن تداعی می کند. البته ممکن است در برخی مصداق ها معنای دوم نیز به سختی با سیاق آیات جور در بیاید ولی به هر حال می فهمیم که اصل در آیه همان معنای اول است.