در آيه 108 سوره اعراف معجزۀ حضرت موسى اين چنين بيان شده است:
وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِىَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ‏
ترجمه: و (موسى) دست خود را (از گريبانش) بيرون آورد، پس ناگهان براى بينندگان سفيد شد.
در این آیه حرف از سفیدی زده شده و برخی گفته‌اند مراد از سفیدی درخشندگی است.
در برخی موارد در قرآن سفیدی کنایه از درخشندگی می‌آید مثلا در آیه 106 سوره آل‌عمران آمده است که: يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ يعنى در روزى كه چهره‏هايى سپيد و چهره‏هايى سياه شود.
ظاهرا مراد از سفیدی در این آیه درخشندگی است همچنانکه در تفسیر روشن آمده است: و ابيضاض: از باب افعلال و از مادّه بياض كه بمعنى رنگ سفيد بوده، و در مقابل سواد است، بمعنى سفيد شدن است. و اين معنى كنايه مى‏شود از مفاهيم نورانيّت و روشنايى و فضيلت و سرور، چنانكه اسوداد كنايه مى‏شود از ظلمت و ضلالت و وحشت.
با توجه به این مطلب ممکن است گفته شود که دست موسی درخشندگی داشته است.
همچنین در آیۀ دیگری آمده است:
وَ اضْمُمْ يَدَكَ إِلىٰ جَنٰاحِكَ تَخْرُجْ بَيْضٰاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ آيَةً أُخْرىٰ ﴿طه‏، 22﴾
و دستت را در گریبانت کن تا بدون هیچ عیبی [چون برص و پیسی] سفید و درخشان بیرون آید، [آن] معجزه ای دیگر است.
از این آیه نیز بدست می‌آید که مراد از سفیدی درخشندگی بوده است نه سفیدی مثل گچ که دلالت بر نوعی بیماری کند.