در آیه 98 سوره نحل آمده است كه:
فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْءَانَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ‏
ترجمه: پس هنگامى كه قرآن مى‏خوانى از شيطان رانده شده به خدا پناه ببر.
اولا این یک ادب است که انسان قبل از شروع قرائت قرآن از شرّ شیطان به خدا پناه ببرد تا حواسش باشد که در حین خواندن قرآن شیطان سراغ او نیاید.
حال در اینجا این سوال پیش می‌آید که پناه بردن به خدا از شر شیطان معمولا در مواقع گناه تذکر داده می‌شود مثلا می‌گویند اگر با نامحرم خلوت کردی از شر شیطان به خدا پناه ببر. با این توضیح در اینجا این سوال پیش می‌آید که مگر این طور نیست که برای محفوظ ماندن از شر شیطان باید به قرآن تمسک کرد و قرآن خواند، پس چرا طبق این آیه در هنگام خواندن خود قرآن نیز باید از شر شیطان به خدا پناه برد؟ مگر حین خواندن قرآن خطری وجود دارد؟
در جواب این سوال باید توجه شود که بله در هنگام خواندن قرآن خطر وجود دارد و برای دوری از همین خطر است که باید از شر شیطان به خدا پناه برد.
برای اینکه بفهمیم چنین خطری وجود دارد ابتدا به سه آیه اشاره کنیم:
آیه اول: وَ نُنزِّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَ لَا يَزِيدُ الظَّلِمِينَ إِلَّا خَسَارًا (اسراء-82)
ترجمه: و ما از قرآن آنچه را براى مؤمنان مايه درمان ورحمت است، نازل مى‏كنيم وستمكاران را جز خسارت نمى‏افزايد.
آيه دوم: إِنَّ اللَّهَ لَا يَسْتَحْىِ أَن يَضْرِبَ مَثَلًا مَّا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ فَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَ أَمَّا الَّذِينَ كَفَرُواْ فَيَقُولُونَ مَا ذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَاذَا مَثَلًا يُضِلُّ بِهِ كَثِيرًا وَ يَهْدِى بِهِ كَثِيرًا وَ مَا يُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِينَ(بقره-26)
ترجمه: بى‏ترديد خدا [براى فهماندن مطلبى به مردم‏] از اينكه به پشه و فراتر از آن [در كوچكى‏] مَثَل بزند، شرم نمى‏كند اما كسانى كه ايمان آورده‏اند مى‏دانند كه آن مثل از سوى پروردگارشان درست و حق است و اما كسانى كه كافرند گويند: خدا از اين مَثَل چه اراده كرده است؟! خدا بسيارى را به آن گمراه مى‏كند، و بسيارى را به آن هدايت مى‏نمايد و جز فاسقان را به آن گمراه نمى‏كند.
آیه سوم: هُوَ الَّذِى أَنزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ ءَايَاتٌ محُّكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَ أُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ فىِ قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغَاءَ تَأْوِيلِهِ(آل عمران-7)
ترجمه: اوست كه اين كتاب را بر تو نازل كرد كه بخشى از آن كتاب، آيات محكم است آنها اصل و اساس كتاب‏اند، و بخشى ديگر متشابهات است. كسانى كه در قلوبشان انحراف است براى فتنه‏انگيزى و طلب تأویل از آنچه مشتبه شده پيروى مى‏كنند.
از این آیات می‌فهمیم قرآن ممکن است برای عده‌ای عاملی برای گمراهی باشد. پس باید در حین خواندن قرآن از شر شیطان که می‌خواهد از طریق قرآن ما را گمراه کند به خدا پناه ببریم.
و اما در اینجا به مواردی که ممکن است از طریق قرآن گمراه شویم اشاره می‌کنیم:
الف) بدون تحقیق علمی از آیات قرآن بخواهیم مطلبی را به خدا نسبت دهیم.
ب) از قرآن فقط روخوانی‌اش را یاد بگیریم و راجع به فهم آیات وقت نگذاریم.
ج) آیات قرآن را طبق هوای نفس خود معنا کنیم.
د) فقط آیاتی را که به نفع ما است، برای مردم بخوانیم.
ه) وقتی قرآن می‌خوانیم غرور ما را فرا گیرد و فکر کنیم حتما بهشتی هستیم.
و) از روی ریا، قرآن بخوانیم.
ز) در حین خواندن قرآن همان کاری را انجام دهیم که موجب طرد شیطان از درگاه خدا شد به این صورت که در برابر احکام خدا تسلیم نشویم و مثلا خرافات پدرانمان را بر آیات قرآن ترجیح دهیم و آیات قرآن را بدون دلیل توجیه کنیم.
ح) قرآن خواندن ما محدود شود به قبرستان‌ها و جلسات ختم.
ط) قرآن را راه دنيا طلبي خود و رسيدن به پست و مقام قرار دهيم.
آیات 99 و 100 از سوره نحل که پس از آیۀ مورد بحث قرار دارند مشخص می‌کند که در حین خواندن قرآن چه کسانی می‌توانند از دست شیطان فرار کنند. به این دو آیه نیز توجه کنید:
إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلىَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَلىَ‏ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ(99) إِنَّمَا سُلْطَانُهُ عَلىَ الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ وَ الَّذِينَ هُم بِهِ مُشْرِكُونَ(100)

ترجمه: يقيناً او بر كسانى كه ايمان آورده‏اند وهمواره بر پروردگارشان توكل مى‏كنند، تسلّطى ندارد. (99) تسلّطش فقط بر كسانى است كه او را سرپرست و دوست خود گرفته‏اند و بر كسانى است كه [به وسيله اغواگرى او] براى خدا شريك قرار داده‏اند. (100)
از آیه 99 می‌فهمیم اگر می‌خواهیم در حین خواندن قرآن، شیطان بر روی ما تأثیر نگذارد دو کار باید انجام دهیم:
الف) اهل ایمان شویم یعنی درونی امن برای خود ایجاد کنیم.
ب) در حین قرائت قرآن بر خدا توکل کنیم به این معنا که همه‌کاره را خدا بدانیم و همواره او مدّ نظر ما باشد و برای غیر خدا در مقابل خدا، اثری قائل نشویم.
این دو کار همان چیزهایی است که نقطۀ مقابلش در آیه 100 بیان شده است یعنی به جای ایمان به خدا به شیطان ایمان آوریم و از طرف دیگر در حین خواندن قرآن، غیر خدا نیز مدّ نظر ما باشد.