لطفا به این داستان توجه کنید:
در دهکده ای کوچک (کوه ورنون) در ایالت تگزاس آمریکا، یک سرمایه‌دار بزرگ تصمیم گرفت یک کاباره در کنار کلیسای باپتیست بسازد. مسئولین کلیسا با ارسال نامه هایی به شهرداری و همچنین با دعا و نیایش عليه ساخت کاباره در کلیسا، کمپینی را علیه این ساخت‌وساز و صاحب آن آغاز کردند. اما کار ساخت کاباره بخوبی در حال پیشرفت بود. و هنگامی که ساخت آن به پایان رسید و در شرف افتتاح بود، در یک شب طوفانی صاعقه به ساختمان کاباره برخورد کرد و آن را از بیخ وبن ویران کرد. اعضای کلیسا پیروزی خداوند بر شیطان و پاسخ او به دعاهای مومنین را جشن گرفتند. و اما صاحب کاباره، طی شکایتی علیه کلیسا و اعضای آن خواستار دو میلیون دلار به عنوان غرامت به این دلیل که کلیسا با التماس و توسل به دعا و نيايش خود مسئول از بین رفتن سرمایه اش بصورت مستقیم یا غیر مستقیم بودند شد. در دادگاه، کلیسا با استناد به اظهاراتی که توسط پروفسور دکتر هربرت بنسون از دانشگاه هاروارد ایراد شد، که تأیید می کرد دعا و نیایش کشیش و کلیسا هیچ تأثیری بر روند خرابي کاباره نداشته، کلیسا به شدت همه ى مسئولیت را رد کرد و هرگونه ارتباط بین دعاهای خود و ويرانی کاباره يا رويدادهای دنيوی قبل و بعد از آن را انکار کرد. قاضی استنفورد که به موضوع رسیدگی می‌کرد در حین صدور حکم گفت: نمی‌دانم آیا این پرونده را درست قضاوت خواهم کرد یا نه، اما از روی مدارک به نظر می‌رسد که ما یک فرد گناهکار کاباره‌ساز داریم که به قدرت دعا و نیایش اعتقاد کامل دارد و یک کلیسا با تمام پیروان و اسقف و کشیش داریم که به دعا و نمازی که خود می‌خوانند هيچ گونه ايمان و اعتقادی ندارند.(پایان داستان)
حال سؤال من این است که آیا ما در طول این مدت که دعا می‌کردیم سر کار بودیم؟ دعاهایی که هیچ خرجی بر نمی‌دارد .گفتنش آسان است . خصوصا که استجابت آن موکول به خدا باشد. باور کنید که دعا اگر اثر داشت گندم‌های دنیا پر دانه‌تر و یونجه‌های صحرا، پر برگ‌تر می‌شدند. مردان و زنان مؤثر، به دعای مردم بیشتر می‌ماندند. و با اتحاد مشتی میکرب و ویروس کشته نمی‌شدند. بر بالین پیامبر همه آل عبا جمع بودند. بعلاوۀ صحابه؛ ولی پیامبر بر اثر فشار خون بالا درگذشت و هیچ دعایی و ثنایی کاری نکرد. بهتر نیست، دوستی بی‌خرج و زحمت را با چنین دعاهایی کنار بگذاریم و بجای این توجه‌های بی‌خرج، دانه‌ای به کبوترها، و تکه گوشت استخوان داری به سگ‌های بی‌سرپناه و تکه نانی به یک کارتن خواب بدهیم؟ به جا نیست اگر بخشی از هزینه تحصیل و یا جهیزیه و خرید داماد فقیری را بدهیم؟ یا وجه داروی نسخه بیماری را که پشت پیشخوان داروخانه زانوانش از پرداخت پولی را که ندارد بپردازیم؟ خلاصه معنی دعا به اقدام عملیست، نه دلسوزی‌ها و تعارفات بی‌خرج و زحمت. ای کاش عقل و درایت ما را از راه نتیجه گرفتن‌های مفت و بیخرج بیرون کشد و در مسیر صحیح ره نما باشد. شکرانه بازوی توانا ،گرفتن دست ناتوان است نه دعای بی‌زحمت و بی‌خرج.